Η τουρκική προκλητικότητα κλιμακώνεται καθημερινά όλο και περισσότερο, παρά τις πολλαπλές και αλλεπάλληλες διεθνείς αντιδράσεις.
Σε διάστημα ελάχιστα μεγαλύτερο των 45 ημέρων, οι προκλήσεις μεταβλήθηκαν από ενοχλητικές φράσεις και "απλές" παραβιάσεις εναερίου χώρου, σε διαρκείς προκλήσεις/προσβολές προς όποιον δεν συμφωνεί με τους τουρκικούς στόχους σε κάθε εμφάνιση του Ταγίπ Ερντογάν ή/και των στενών συνεργατών του και σε συνεχείς εκδόσεις NAVTEX, σε περιοχές που ανήκουν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Αποκορύφωμα της ακραίας στάσης της Τουρκίας η, έμμεση αλλά σαφής, απειλή προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, επειδή το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών ανακοίνωσε μερική άρση του εμπάργκο όπλων προς την Κυπριακή Δημοκρατία! Όπως το διαβάζετε! Η Τουρκία απείλησε τη μοναδική στρατιωτική (και όχι μόνο) υπερδύναμη του πλανήτη! Μένει άφωνος κανείς...
Του συγκεκριμένου περιστατικού είχαν προηγηθεί κορώνες του κυρίου Erdogan, όπου αποκαλούσε τους ηγέτες Ελλάδος και Γαλλίας "ανίκανους", τη "Γαλλία και άλλες χώρες, αποικιοκράτες που έχουν τελειώσει" κ.ο.κ. Να σημειώσουμε εδώ πως η Γαλλία είναι η 4η μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη στον κόσμο, ενώ η Τουρκία δεν διαθέτει καν πυρηνικό οπλοστάσιο...
Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο από τα περιστατικά του τελευταίου διμήνου τα οποία δείχνουν εμφανώς ότι η τουρκική ηγεσία έχει απολέσει κάθε αίσθηση του μέτρου και πως, όσο μεγαλύτερες γίνονται οι πολιτικές πιέσεις στο εσωτερικό, τόσο περισσότερο θα εκτραχύνεται η στάση της προς το εξωτερικό.
Το ζήτημα είναι εάν και κατά πόσον όλα αυτά, συμβαίνουν στη βάση κάποιου στρατηγικού σχεδιασμού ή απλά ακολουθείται, το ιδιαίτερα συνηθισμένο στην περιοχή, "βλέποντας και κάνοντας".
Η ιστορία διδάσκει πως η "φίλτατη" γείτων, σπάνια ασκεί εξωτερική πολιτική χωρίς σχεδιασμό και συγκεκριμένα βήματα και στόχους. Από την άλλη πλευρά όμως, εδώ έχουμε μία από τις ελάχιστες (αν όχι την πρώτη) όπου η ηγεσία της είναι υποχρεωμένη να δράσει υπό την πίεση συγκεκριμένων γεγονότων και χρονικών περιορισμών.
Από τη μία πλευρά το πιθανό τέλος της προεδρίας Τραμπ, που εξασφαλίζει (ή τουλάχιστον εξασφάλιζε, μέχρι προχτές) την αμερικανική ουδετερότητα στην περιοχή και από την άλλη η άθλια κατάσταση της οικονομίας της χώρας του, η οποία έχει ελάχιστα περιθώρια ν΄ αποφύγει την κατάρρευση, πιέζουν ασφυκτικά τον Recep Tayyip Erdogan και τον αναγκάζουν να κινηθεί προς μία και μόνη κατεύθυνση.
Η περίπτωση, αυτή η κατεύθυνση, να ακολουθείται βάσει σχεδίου είναι οπωσδήποτε υπαρκτή. Ή τουλάχιστον, η περίπτωση να είχαν έτσι τα πράγματα όταν ξεκίνησαν. Είναι πιθανότατο, όλη αυτή η παλαβή "παράσταση" των Τούρκων, να ξεκίνησε ως οργανωμένο σχέδιο με στόχο την κλιμάκωση και την κατάληξη σε εξαναγκαστικό διάλογο με την Ελλάδα, στηριζόμενο κυρίως στην εμπειρία της έως τότε στάσης των ελληνικών κυβερνήσεων. Με την.. αναπάντεχη αντίδραση και τη συστηματική διπλωματική τακτική που εφάρμοσε η Ελλάδα, το σχέδιο "βραχυκύκλωσε". Οπότε, από ένα σημείο και ύστερα, η κατάσταση άλλαξε ρυθμούς και πέρασε σε μονοπάτια δράσης-αντίδρασης. Άλλη εξήγηση, για μια σειρά από εντελώς παράλογες κινήσεις, δεν μπορεί να υπάρχει.
Όταν λέγεσαι Τουρκία, να θες να προκαλέσεις θερμό επεισόδιο με την Ελλάδα, έχει μία λογική, υπό κάποιες προϋποθέσεις. Να αγνοείς όμως τις προειδοποιήσεις της ΕΕ, να τα βάζεις απροκάλυπτα με μια πυρηνική δύναμη και να απειλείς τις ΗΠΑ, έστω και συγκαλυμμένα, ξεπερνά κατά πολύ τα όρια του παραλογισμού!
Το θέμα φυσικά, είναι πού μπορεί να καταλήξει αυτή η κατάσταση; Η απάντηση είναι: παντού και πουθενά. Ο Τούρκος πρόεδρος έχει δώσει πολλές φορές δείγμα γραφής στο παρελθόν, πως είναι παίκτης που "παίζει στα σίγουρα", πως δεν προχωρά εάν δεν έχει βέβαιο κέρδος. Όμως, από τον Φεβρουάριο και μετά, καμία από τις κινήσεις του, δεν έχει αυτή τη "σφραγίδα" σιγουριάς. Όχι επειδή "έχει παραφρονήσει", όπως ισχυρίζονται κάποιοι αδαείς, αλλά διότι υπερτίμησε τις ικανότητές του. Πιθανότατα επειδή είναι η πρώτη φορά, στα 18 χρόνια που κυβερνά, που η χώρα "βράζει" από τις "φωτιές" των ψαλιδισμένων δημοκρατικών δικαιωμάτων και της ετοιμόρροπης οικονομίας.
Υπό αυτές τις συνθήκες, τόσο αυτός όσο και οι συνεργάτες του, είναι παντελώς απρόβλεπτοι.
Γεγονός που σημαίνει ότι, η στάση της συνεχούς αλλά όχι ακραίας επαγρύπνησης και της απαρέγκλιτης επιμονής σε συγκεκριμένο σχέδιο, που έχει επιλέξει η Ελλάδα, είναι η καταλληλότερη, για την αντιμετώπισή τους. Και είναι απόλυτη ανάγκη, η Ελληνική στάση να μην μεταβληθεί, ούτε στο ελάχιστο, πριν φανού ξεκάθαρα οι τελικές προθέσεις της Τουρκίας.
Ας ευχηθούμε, αυτό να το έχουν κατανοήσει άπαντες εντός συνόρων...
Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr
https://www.capital.gr/o-petros-lazos-grafei/3478050/pou-to-paei-i-tourkia
