Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο θρύλος της ρωμηοσύνης

 

Ο τελευταίος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος δεν πέθανε. Κανένας δεν τον αναγνώρισε νεκρό. Κανένας δεν ξέρει που είναι ο τάφος του. Ζει στα όνειρα του Έθνους. Η λειτουργία δεν τελείωσε. Η εκκλησία δεν τον ανακήρυξε Άγιο. Το Έθνος δεν τον τίμησε, όπως θα τον τιμούσε αν είχε πεθάνει…

«Άγγελοι τον παρέλαβαν, τον έλουσαν και τις πληγές του έπλυναν με μόσχο και με μύρο του έστρωσαν να κοιμηθεί σε κλίνη από βύσο κι” Αρχάγγελοι με πύρινες ρομφαίες τον φυλάνε μέχρι νάρθει η ώρα του για να τόνε ξυπνήσουν.»

Μετά τον θάνατο τού Ιωάννη Η’, στέφθηκε αυτοκράτορας στον Μυστρά (6 Ιανουαρίου 1449) και πήγε στην Κωνσταντινούπολη με πολλές ελπίδες και μεγάλη αγωνία για το μέλλον τής αυτοκρατορίας. Η τουρκική απειλή περιέσφιγγε τη βασιλεύουσα και στρεφόταν πλέον εναντίον της. Ο Κωνσταντίνος αφιερώθηκε στην επισκευή και την ενίσχυση των οχυρωματικών έργων, καθώς και στην αναδιοργάνωση τού στρατού, ο οποίος θα αναλάμβανε το βαρύ έργο της άμυνας τής πόλης. Οι αποδεδειγμένες πολιτικές και στρατιωτικές ικανότητες τού Κωνσταντίνου δεν είναι δυνατόν να ανατρέψουν τον διαμορφωμένο συσχετισμό δυνάμεων, η άνοδος δε στη εξουσία τού φιλόδοξου σουλτάνου Μωάμεθ Β” (1451) έκανε περισσότερο αισθητό τον κίνδυνο για την Κωνσταντινούπολη. Η ανέγερση στον Βόσπορο τού υψηλού φρουρίου Ρούμελι Χισάρ και οι στρατιωτικές προετοιμασίες των Τούρκων, συντονίζονταν με τελικό στόχο την άλωση τής πρωτεύουσας τής αυτοκρατορίας.

Οι εκκλήσεις τού Κωνσταντίνου προς τη Δύση για ενισχύσεις αντιμετωπίζονταν με περίεργη αδιαφορία. Ο Πελοποννήσιος καρδινάλιος και προηγουμένως μητροπολίτης Ρωσίας Ισίδωρος, που έφθασε στην Κωνσταντινούπολη με ελάχιστες δυνάμεις, δεν μπορούσε να προσφέρει ελπίδες. Οι 3.000 περίπου βυζαντινοί και οι 2.000 περίπου ξένοι, από τους οποίους 700 περίπου Γενουάτες με αρχηγό τον Ιουστινιάνη, ήταν πολύ λίγοι για να αποκρούσουν τις επιθέσεις του πολυάριθμου και αξιόμαχου τουρκικού στρατού. Η ισχυρή οχύρωση της πόλης απαιτούσε και ισχυρή φρουρά για την απόκρουση των επιθέσεων από την ξηρά, αφού η απειλή από τη θάλασσα εξουδετερωνόταν με την περίφημη αλυσίδα τού Κερατίου Κόλπου. Ωστόσο η μεταφορά από την ξηρά σημαντικού αριθμού Τούρκων στο λιμάνι τής Κωνσταντινούπολης κατέστησε την πολιορκία ασφυκτική (Απρίλιος 1453).

«Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ” εμόν εστίν ουτ” άλλου των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».

 «Το να σου παραδώσουμε την πόλη, δεν είναι δικαίωμα ούτε δικό μου ούτε άλλου από τους κατοικούντες σε αυτή. Γιατί απόφαση όλων μας είναι να πέσουμε, αμυνόμενοι, με τη θέλησή μας και δεν θα λυπηθούμε τη ζωή μας».

 Η Άλωση της Πόλης.

Στις 28 Μαΐου, ο Μωάμεθ αποφάσισε τη γενική και τελική επίθεση εναντίον της πόλης. Ο Κωνσταντίνος, μετά την τέλεση της θείας λειτουργίας στον ναό της Αγίας Σοφίας, ενθάρρυνε τη φρουρά που θα έδινε τον αγώνα για την απόκρουση τής μεγάλης επίθεσης. Πράγματι, η πρώτη επίθεση αποκρούστηκε, αλλά η αναπλήρωση των απωλειών τής φρουράς ήταν δύσκολη. Ο τραυματισμός του Γενουάτη Ιουστινιάνη υπήρξε σοβαρό πλήγμα. Τέλος και ενώ ο Κωνσταντίνος αγωνιζόταν με στο πλευρό των στρατιωτών του ως απλός στρατιώτης, οι Τούρκοι μπήκαν στην πόλη από την αφύλακτη Κερκόπορτα το πρωί της 29ης Μαΐου του 1453. Η Κωνσταντινούπολη έπεσε στον αλλόθρησκο κατακτητή και έγινε πηγή θρύλων και παραδόσεων στη μνήμη τού λαού.

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτορας τού Βυζαντίου, ο οποίος με το φρόνημα και την αυτοθυσία του, σημάδεψε χαρακτηριστικά το γεγονός τής πτώσης. Ο αυλικός του Γεώργιος Φραντζής διηγείται με απλότητα τον θάνατο τού τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα: «Ο βασιλεύς ουν απαγορεύσας εαυτόν, ιστάμενος βαστάζων σπάθην και ασπίδα, είπε λόγον λύπης άξιον «ουκ έστι τις των χριστιανών του λαβείν την κεφαλήν μου απ΄ εμού;» ην γαρ μονώτατος απολειφθείς. τότε εις των Τούρκων δους αυτώ κατά πρόσωπον και πλήξας, και αυτός τω Τούρκω ετέραν εχαρίσατο” των όπισθεν δ΄ετέρος καιρίαν δους πληγήν, έπεσε κατά γης” ου γαρ ήδεισαν ότι ο βασιλεύς εστιν, αλλ΄ως κοινόν στρατιώτην τούτον θανατώσαντες αφήκαν».

Σύμφωνα με την περιγραφή του Φραντζή, οι κατακτητές, μετά το τέλος του αγώνα, αναζήτησαν το σώμα του αυτοκράτορα: «πλείονας κεφάλας των αναιρεθέντων έπλυναν, ει τύχοι και την βασιλικήν γνωρίσωσι, και ουκ ηδυνήθησαν γνωρίσαι αυτήν, ει μη το τεθνεώς πτώμα τού Βασιλέως ευρόντες ο εγνώρισαν εκ των βασιλικών περικνημίδων, ή και πεδίλων ένθα, χρυσοί αετοί ήσαν γεγραμμένοι, ως έθος υπήρχε τοις βασιλεύσι». Η αναγνώριση του νεκρού αυτοκράτορα συνοδεύθηκε από την εντολή τού σουλτάνου Μωάμεθ Β’ να ταφεί με τις αρμόζουσες βασιλικές τιμές, χωρίς όμως να ανακοινωθεί και ο τόπος της ταφής. Οι μυστικοί πόθοι τού λαού συνέδεσαν τον θρύλο τού μαρμαρωμένου βασιλιά, με την ελπίδα για την απελευθέρωση και την αποκατάσταση τής αυτοκρατορίας.

Ο θρύλος λέει ότι τη στιγμή που ο βασιλιάς περικυκλώθηκε από τους Τούρκους, ένας άγγελος του Κυρίου τον άρπαξε και τον έκρυψε σε μια σπηλιά, αφού πρώτα τον μαρμάρωσε. Στη σπηλιά αυτή περιμένει για αιώνες ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» να ξαναέρθει την κατάλληλη στιγμή, «το πλήρωμα του χρόνου», και ο άγγελος Κυρίου θα του ξαναδώσει τη ζωή και το σπαθί του για να διώξει του Τούρκους από την Κωνσταντινούπολη. Άλλοι θρύλοι και προφητείες αναφέρουν οτι θα τους κυνηγήσει μέχρι την Κόκκινη Μηλιά και στη μάχη που θα γίνει οι Τούρκοι θα νικηθούν και «θα κολυμπήσει το μοσχάρι στο αίμα τους», Ο θρύλος προσθέτει, ακόμα, ότι οι Τούρκοι ψάχνουν συνεχώς να ανακαλύψουν τη σπηλιά, όπου βρίσκεται ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς για να χτίσουν την είσοδο της, ώστε να μην μπορεί να ξαναβγεί από εκεί. Όμως, οι προσπάθειες τους είναι συνεχώς άκαρπες, αφού ο άγγελος προστατεύει τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και περιμένει την εντολή του θεού για να τον ξυπνήσει.

 

Μπορεί την μαύρη εκείνη Τρίτη της 29 Μαΐου 1453 να έπεσε η προδωμένη Πόλη, αλλά ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΤΟ ΕΘΝΟΣ! Μπορεί να βεβηλώθηκε η Μεγάλη Εκκλησία, αλλά ΕΖΗΣΕ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ! Μπορεί να λαβώθηκε ο αυτοκράτορας αλλά ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ ! Ατρόμητος στάθηκε ως την τελευταία στιγμή στις επάλξεις και όταν έπαψε το σωμα να παλεύη από λαβωματιά άπιστου, ο Λαός ο Ελληνικός που ΔΕΝ ΤΟΝ ΝΤΡΟΠΙΑΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΓΗ Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΤΟΥ, τον ανέστησε στους θρύλους και τα όνειρα του, τις προσδοκίες και στους ξεσηκωμούς του. ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΛΑΟΣ ΣΤΗ ΓΗ ΔΕΝ ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΤΟΝ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΟΥ που τον φρουρούν Αρχάγγελοι ώσπου «..με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι..».

Οι τελευταίες στιγμές του Αυτοκράτορα που μετουσιώθηκε στην λειτουργία που δεν τέλειωσε ποτέ, έγιναν παρακαταθήκη ιερή για κάθε Έλληνα. Κι απ’ άκρο σ’ άκρο της σκλαβωμένης Ελλάδας ακουγόταν το παραπονεμένο τραγούδι,

«Τον είδες με τα μάτια σου γιαγιά τον Βασιλέα; Τον πρόμαχο του Λαού, τον στρατιώτη κι Αυτοκράτορα του Γένους;

-Άγγελοι τον παρέλαβαν,τον έλουσαν και τις πληγές του έπλυναν με μόσχο και με μύρο, του έστρωσαν να κοιμηθεί σε κλίνη από βύσο, κι Αρχάγγελοι με πύρινες ρομφαίες τον φυλάνε μέχρι ναρθή η ώρα του για να τονε ξυπνήσουν..»

 

"Κωνσταντίνος ο εν Χριστώ τω Θεώ πιστός βασιλεύς και αυτοκράτωρ Ρωμαίων ο Παλαιολόγος" – Σπανιο Χειρογραφο, με την μοναδικη σωζομενη υπογραφη και σφραγιδα του τελευταιου Αυτοκρατορα Κωνσταντινου ΙΑ’ Παλαιολογου!..Βρισκεται στην Βιβλιοθηκη της Βιεννης.

Στο χειρογραφο του 15ου αι. ,του Βυζαντινου Χρονικου του Ζωναρα που βρισκεται στην Biblioteca Estense στην Μοντενα, απεικονιζεται σε μινιατουρα ο θρυλικος Αυτοκρατορας..

 

Και μη ξεχνάται η πόλη δε παραδόθηκε ποτε.

To ξεκαθάρισε άλλως τε ο Γέρος του Μωριά:

«Μίαν φοράν όταν επήραμεν το Ναύπλιον , ήλθε ο Άμιλτον να με ιδή».

Μου είπε ότι: «Πρέπει οι έλληνες να ζητήσουν συμβιβασμόν και η Αγγλία να μεσιτεύσει».

Εγώ του αποκρίθηκα ότι: « Αυτό δε γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος.

Εμείς Καπετάν Άμιλτον ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάμαμεν με τον Τούρκο. Άλλους έκοψε , άλλους εσκλάβωσε με το σπαθί και άλλοι , καθώς εμείς , εζούσαμεν ελεύθεροι από γενεά σε γενεά.

Ο Βασιλεύς μας εσκοτώθη , καμμία συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δύο φρούριά του ήταν πάντοτε ανυπότακτα.»

Με είπε : «Ποία είναι η βασιλική φρουρά του, ποία είναι τα φρούρια»;

«Η φρουρά του είναι οι λεγόμενοι κλέφτες, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά» .

‘Ετσι δεν με ομίλησε πλέον.

http://enosivourlioton.gr/?p=1228

Όλη η ζωή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ήταν σαράντα εννέα χρόνια, τρεις μήνες και είκοσι ημέρες. Βασίλευσε μόνο τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες. Η ευκλεής και ταυτόχρονα σκοτεινή ιστορία του Βυζαντίου άρχισε με τον Μεγάλο Κωνσταντίνο και τελείωσε με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Και των δυο η μητέρα λεγόταν Ελένη· του πρώτου ήταν από τη Βιθυνία και του τελευταίου Σέρβα. Ο πρώτος πέθανε στο κρεβάτι του από φυσικό θάνατο, ο δεύτερος έπεσε μαχόμενος.

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/konstantinos-palaiologos/ ]

ΑπόρρητοΑπόρρητο Andro Ο Άνδρας από την αρχή Andro Ο Άνδρας από την αρχή ΑΠΟΨΗ BUSINESS ΓΕΥΣΗ ΔΡΑΣΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΣΤΥΛ ΖΩΗ ANDRO TV Facebook Twitter Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση Βιβλίο Borges Blues Book Brothers Scripta manent Αθηναϊκό Ταμπλόιντ Ημερολόγιο Ανάγνωσης Με δικά τους λόγια Οι Νέοι Ποιητές Το βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή Scripta manent Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου 29.05.2018 Έτσι έπεσε, μαχόμενος ηρωικά (και απεγνωσμένα), ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Οι εισβολείς ποδοπάτησαν το νεκρό σώμα του συνθλίβοντάς το, χωρίς να γνωρίζουν ποιος είναι. Γιάννης Τζανετάκης Γιάννης Τζανετάκης ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ: AndroΓιώργος Κυριακόπουλος: «Η ψυχή της χώρας βρίσκεται στο Αιγαίο» AndroMάικλ Κέιν, η τυπάρα που πάντα θα αγαπάμε, σε διαχρονικές εικόνες AndroΑντώνης Σουρούνης: ένα περίεργο Πάσχα στο Χωριό AndroΝέος Anthony Bourdain: ένας μετά θάνατον «ασεβής» τουριστικός οδηγός AndroΝίκος Μπακουνάκης: «Το Παρίσι είναι όλη η συναισθηματική αγωγή μου» Προηγούμενα άρθρα του ιδίου Ευθυμία Γιώσα, «Ο τελευταίος πνιγμός» Άρης Σφακιανάκης: «Έτσι στράφηκα, δίχως επιστροφή, στην πεζογραφία» Οι ποιήτριες για τη μητρότητα Οι υπογραμμίσεις και οι σημειώσεις του πατέρα στα βιβλία: μια πιθανή συνομιλία στο μέλλον με τον γιο του Οι ποιητές μας για ένα κορίτσι την άνοιξη «Ο Κωνσταντίνος αποφάσισε να δώσει την τελευταία του μάχη με όση δύναμη του απέμενε. Πέταξε από πάνω του τα αυτοκρατορικά εμβλήματα κι έτρεξε προς το μέρος όπου είχαν συναχθεί οι εχθροί, κραδαίνοντας στο ένα χέρι το σπαθί και στο άλλο την ασπίδα». (Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, «Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος ο Αυτοκράτωρ των Ελληνορωμαίων εξέρχεται Άτρομος εις την μάχην το 1453 Μαΐου 29». Πηγή: Μουσείο Θεόφιλου) Ο τελευταίος χρόνος είν’ αυτός. Ο τελευταίος των Γραικών αυτοκρατόρων είν’ αυτός. Κι αλίμονον τι θλιβερά μιλούν πλησίον του. Εν τη απογνώσει του, εν τη οδύνη, ο Κυρ Θεόφιλος Παλαιολόγος λέγει «Θέλω θανείν μάλλον ή ζην». (Κωνσταντίνος Καβάφης) Ο Κωνσταντίνος εξακολουθούσε να αγωνίζεται απεγνωσμένα δίπλα στο σύντροφό του τον Ιωάννη τον Δαλματό. Η στιγμή του τέλους πλησίαζε. Οι φωνές, οι κραυγές, οι ιαχές και οι άγριοι αλαλαγμοί των εχθρών ακούγονταν όλο και πιο κοντά. Βλέποντάς τους να εισβάλλουν, σίγουρος για το μάταιο της αντίστασης, εκφώνησε τα τελευταία του λόγια, λόγια θλίψης και απόγνωσης: «Η πόλη αλίσκεται, κ’ εμοί ζην έτι περίστιν;» Κι αμέσως φώναξε σπαρακτικά: «Ουκ έστιν τις των Χριστιανών λαβείν την κεφαλήν απ’ εμού;» Την ώρα της κρίσιμης μάχης, μέσα στην αντάρα, τέτοια λόγια που κατέγραψαν ο Δούκας κι ο Κριτόβουλος είναι δύσκολο να ακούστηκαν. Επομένως, οι σύγχρονοι ιστορικοί αμφιβάλλουν δικαιολογημένα για το αν πράγματι ειπώθηκαν. «Τις ηδύνατο ν’ ακούση εν ταύτη ώρα τους λόγους του βασιλέως;» αναρωτιέται ο Πασπάτης. «Τα καθέκαστα αφηγούνται πολυτρόπως οι ιστορούντες και κατά το σύνηθες πλάττουσι πιθανούς διαλόγους», γράφει ο Καλλιγάς. Δεν μπορούμε όμως ν’ αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να μετέφεραν τα λόγια του οι Τούρκοι, από τους οποίους πολλοί γνώριζαν την ελληνική γλώσσα, ή ακόμα οι χριστιανοί στρατιώτες του Σουλτάνου. Ο Κωνσταντίνος, έχοντας επίγνωση της αδυναμίας του να αναστρέψει τη δυσμενή τροπή των πραγμάτων, αποφάσισε να δώσει την τελευταία του μάχη με όση δύναμη του απέμενε. Πέταξε από πάνω του τα αυτοκρατορικά εμβλήματα κι έτρεξε προς το μέρος όπου είχαν συναχθεί οι εχθροί, κραδαίνοντας στο ένα χέρι το σπαθί και στο άλλο την ασπίδα. Ο Φραντζής διηγείται: «Βρυχόμενος ως λέων και την ρομφαίαν εσπασμένην έχων εν τη δεξιά πολλούς των πολεμίων απέσφαξε· και το αίμα ποταμηδόν εκ των ποδών και των χειρών αυτού έρρεε». «Όλη η ζωή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ήταν σαράντα εννέα χρόνια, τρεις μήνες και είκοσι ημέρες. Βασίλευσε μόνο τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες». (Αριστερά: Απεικόνιση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου σε ένα χειρόγραφο του 15ου αι. του Χρονικού του Ιωάννη Ζωναρά, που βρίσκεται στην Biblioteca Estense στην Μόντενα. Πηγή: Wikipedia. Δεξιά: «Η είσοδος του Μωάμεθ Β΄ στην Κωνσταντινούπολη», πίνακας του Jean-Joseph Benjamin-Constant, 19ος αιώνας. Πηγή: Wikipedia). Tο μένος του αυτοκράτορα θυμίζει τον Σαμψών που ορμούσε κατά των αλλοφύλων, σκοτώνοντας όποιον έπεφτε στο δρόμο του. Μέσα στη θλίψη του για τη συμφορά, συνειδητοποίησε πως έπρεπε να παλέψει λίγο ακόμα για την προσωπική του υπερηφάνεια. Με μια ύστατη προσπάθεια επιχείρησε να διασπάσει τον κλοιό των Τούρκων που τον είχαν περιτριγυρίσει απειλητικά, κόβοντας κεφάλια με το σπαθί του. Ένας απ’ αυτούς τον πλήγωσε στο πρόσωπο με το γιαταγάνι του κι ο Κωνσταντίνος ανταπέδωσε το χτύπημα, τραυματίζοντάς τον. Οι συμπολεμιστές του, βλέποντας τη δεινή θέση του, έτρεξαν να τον συνδράμουν. Ο Θεόφιλος Παλαιολόγος, αντιλαμβανόμενος το μάταιο του αγώνα, φώναξε απελπισμένα: «Θέλω θανείν μάλλον ή ζην». Αυτά τα λόγια απελπισίας καταγράφηκαν από τον Φραντζή, μα κάποιοι τα απέδωσαν στον Κωνσταντίνο. Ποιος τάχα τα είπε; Ποιος τα άκουσε; Δε γνωρίζουμε. Όπως είπα προηγουμένως, αν οι Βυζαντινοί μαχητές σκοτώθηκαν όλοι, τότε τη μαρτυρία την έχουμε από τους Τούρκους ή από κάποιον χριστιανό που πολεμούσε μαζί τους. Ο Θεόφιλος, πάντως, ακολουθώντας το παράδειγμα του αυτοκράτορα, όρμησε κι αυτός εναντίον των εχθρών με κραυγές, αφανίζοντας όσο περισσότερους μπορούσε, και τελικά σκοτώθηκε με τους οχτακόσιους άντρες που τον περιστοίχιζαν, Έλληνες και Λατίνους. Η ώρα είχε πάει εννιά. * Ο Κωνσταντίνος φαίνεται πως πέθανε όταν ένας Τούρκος τον χτύπησε από πίσω, ρίχνοντάς τον κάτω, ανάμεσα στους συντρόφους του. Οι ανώνυμες μαρτυρίες λένε πως οι εισβολείς ποδοπάτησαν το νεκρό σώμα του συνθλίβοντάς το, χωρίς να γνωρίζουν ποιος είναι. Οι μάχες συνεχίζονταν εδώ κι εκεί. Ο ήλιος ανέβαινε στον ουρανό και φώτιζε την κορυφή των τειχών που ήταν διάσπαρτη από τα κομματιασμένα σώματα των πολιορκητών και των πολιορκημένων· μεγάλα αρπακτικά πουλιά έκαναν κύκλους πάνω από τους νεκρούς. «Όσους σκοτώνονται στη μάχη τους τιμούν οι θεοί και οι άνθρωποι», είπε ο Ηράκλειτος. «To παρόν μυθιστορηματικό χρονικό περιέχει σκηνές από το βίο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, τον πολεμικό και τον ερωτικό, σε μιαν αφήγηση που μοιάζει με παραμύθι, ενώ δεν είναι παραμύθι», διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Όλη η ζωή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ήταν σαράντα εννέα χρόνια, τρεις μήνες και είκοσι ημέρες. Βασίλευσε μόνο τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες. Η ευκλεής και ταυτόχρονα σκοτεινή ιστορία του Βυζαντίου άρχισε με τον Μεγάλο Κωνσταντίνο και τελείωσε με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Και των δυο η μητέρα λεγόταν Ελένη· του πρώτου ήταν από τη Βιθυνία και του τελευταίου Σέρβα. Ο πρώτος πέθανε στο κρεβάτι του από φυσικό θάνατο, ο δεύτερος έπεσε μαχόμενος. «Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε», λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, αναφερόμενος στον γιο του Μανουήλ και της Ελένης. //Απόσπασμα από το βιβλίο του Φίλιππου Φιλίππου «Ζωή και θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου» (από το κεφάλαιο Έξι, με τίτλο «Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου), εκδόσεις Ψυχογιός, Μάρτιος 2013. Διαβάστε ακόμα: Κωνσταντινούπολη – μια ιστορία τριών πόλεων Andro: Share on FacebookFollow us: x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook Most Viewed Γιώργος Κωνσταντινίδης Ο κτηνώδης ερωτισμός της Εμανουέλ Σενιέ Διονύσης Μαρίνος H oδυνηρή ομορφιά της Τζένιφερ Κόνελι Γιώργος Κωνσταντινίδης Αλέξ Βαρέν, ο Roy Lichtenstein του κώλου Διαβάστε επίσης Έμπνευση | Πρόσωπα Andro Ο Άνδρας από την αρχή Οι Δημιουργικοί Γιώργος Κυριακόπουλος: «Η ψυχή της χώρας βρίσκεται στο Αιγαίο» Διονύσης Μαρίνος· 27.05.2021 Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Πρόσωπα Andro Ο Άνδρας από την αρχή 26.05.2021 Γυναίκα Εμμανουέλ Μπεάρ: «Πρόσωπο παρθένας και κορμί πόρνης» Γιώργος Κωνσταντινίδης Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Βιβλίο Andro Ο Άνδρας από την αρχή 26.05.2021 René Gruau: ένας κόμης του αντρικού γούστου Διονύσης Μαρίνος Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Θέαμα Andro Ο Άνδρας από την αρχή Σινεμά «Δυστυχώς, ήταν παράδεισος»: το φεστιβάλ ελληνοαραβικού σινεμά επιστρέφει στην Αθήνα Κώστας Πετρόπουλος· 25.05.2021 Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Τέχνες Andro Ο Άνδρας από την αρχή 24.05.2021 Ένα πρωινό Κυριακής στη νέα Εθνική Πινακοθήκη: η ζωή και η τέχνη επιστρέφουν Διονύσης Μαρίνος Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Μουσική Andro Ο Άνδρας από την αρχή Classical Dresden Music Festival: Τον Μάιο στην οθόνη, τον Ιούνιο στην αίθουσα Δημήτρης Κιουσόπουλος· 23.05.2021 Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Βιβλίο Andro Ο Άνδρας από την αρχή Οι Νέοι Ποιητές Ευθυμία Γιώσα, «Ο τελευταίος πνιγμός» Guest / Έμπνευση· 23.05.2021 Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Πρόσωπα Andro Ο Άνδρας από την αρχή Οι Δημιουργικοί Βαγγέλης Γερμανός: «Δεν μπορείς να λες είμαι άντρας παλαιάς κοπής. Σαχλαμάρες!» Διονύσης Μαρίνος· 20.05.2021 Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Τέχνες Andro Ο Άνδρας από την αρχή 20.05.2021 Αλέξ Βαρέν, ο Roy Lichtenstein του κώλου Γιώργος Κωνσταντινίδης Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Βιβλίο Andro Ο Άνδρας από την αρχή 19.05.2021 Mάικλ Κέιν, η τυπάρα που πάντα θα αγαπάμε, σε διαχρονικές εικόνες Διονύσης Μαρίνος Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Βιβλίο Andro Ο Άνδρας από την αρχή Το βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή Άρης Σφακιανάκης: «Έτσι στράφηκα, δίχως επιστροφή, στην πεζογραφία» Γιάννης Τζανετάκης· 19.05.2021 Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Πρόσωπα Andro Ο Άνδρας από την αρχή 17.05.2021 Γυναίκα Ο κτηνώδης ερωτισμός της Εμανουέλ Σενιέ Γιώργος Κωνσταντινίδης Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Τέχνες Andro Ο Άνδρας από την αρχή 17.05.2021 «Η Φωτιά του Σαν Έλμο»: μια έκθεση ύμνος στα ταξίδια που μας περιμένουν Andro Team Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Θέαμα Andro Ο Άνδρας από την αρχή Σινεμά 35 χρόνια «Top Gun»: η ποζεριά που έκαψε καρδιές Διονύσης Μαρίνος· 16.05.2021 Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Μουσική Andro Ο Άνδρας από την αρχή Classical Barbara Hannigan: η γυναίκα-φαινόμενο της κλασικής μουσικής Δημήτρης Κιουσόπουλος· 15.05.2021 Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Μουσική Andro Ο Άνδρας από την αρχή Classical Το Διεθνές Φεστιβάλ του Μπέργκεν στη μετά-Covid εποχή: τι αξίζει να δούμε Δημήτρης Κιουσόπουλος· 14.05.2021 Andro Ο Άνδρας από την αρχή Andro Logo Ο Άνδρας από την Αρχή Άποψη Αθλητικά Πολιτική Τάσεις Κόσμος Business Εξελίξεις Startups Ιδέες Γεύση Spirits Εστιατόρια Καφές Κρασί Μυστικά Συνταγές Τροφή για Σκέψη Δράση Διεθνείς Έλληνες Θέληση Κίνδυνος Ο πρώτος Έλληνας Έμπνευση Βιβλίο Θέαμα Μουσική Πρόσωπα Τέχνες Φαντασίωση Στυλ Design Grooming Ιστορίες Στυλ Αγορά Πρόσωπα Θέμα Ρολόι Συμβουλές Τεχνολογία Τροχοί Ζωή Eco Fitness Δεσμοί Εμπειρία Πνεύμα Σπορ Ταξίδι Επικοινωνία Όροι Xρήσης Site map 2021 © Sophisticated Media / Design & Development: Designers United - Stonewave Η επίσκεψη στον παρόντα διαδικτυακό τόπο και η χρήση των υπηρεσιών που παρέχει η ιστοσελίδα, συνιστά ανεπιφύλακτη και έμπρακτη αποδοχή των όρων χρήσης της ιστοσελίδας και της πολιτικής απορρήτου. Banner Button to top

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/konstantinos-palaiologos/ ]

ΑπόρρητοΑπόρρητο Andro Ο Άνδρας από την αρχή Andro Ο Άνδρας από την αρχή ΑΠΟΨΗ BUSINESS ΓΕΥΣΗ ΔΡΑΣΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΣΤΥΛ ΖΩΗ ANDRO TV Facebook Twitter Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση Βιβλίο Borges Blues Book Brothers Scripta manent Αθηναϊκό Ταμπλόιντ Ημερολόγιο Ανάγνωσης Με δικά τους λόγια Οι Νέοι Ποιητές Το βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή Scripta manent Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου 29.05.2018 Έτσι έπεσε, μαχόμενος ηρωικά (και απεγνωσμένα), ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Οι εισβολείς ποδοπάτησαν το νεκρό σώμα του συνθλίβοντάς το, χωρίς να γνωρίζουν ποιος είναι. Γιάννης Τζανετάκης Γιάννης Τζανετάκης ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ: AndroΓιώργος Κυριακόπουλος: «Η ψυχή της χώρας βρίσκεται στο Αιγαίο» AndroMάικλ Κέιν, η τυπάρα που πάντα θα αγαπάμε, σε διαχρονικές εικόνες AndroΑντώνης Σουρούνης: ένα περίεργο Πάσχα στο Χωριό AndroΝέος Anthony Bourdain: ένας μετά θάνατον «ασεβής» τουριστικός οδηγός AndroΝίκος Μπακουνάκης: «Το Παρίσι είναι όλη η συναισθηματική αγωγή μου» Προηγούμενα άρθρα του ιδίου Ευθυμία Γιώσα, «Ο τελευταίος πνιγμός» Άρης Σφακιανάκης: «Έτσι στράφηκα, δίχως επιστροφή, στην πεζογραφία» Οι ποιήτριες για τη μητρότητα Οι υπογραμμίσεις και οι σημειώσεις του πατέρα στα βιβλία: μια πιθανή συνομιλία στο μέλλον με τον γιο του Οι ποιητές μας για ένα κορίτσι την άνοιξη «Ο Κωνσταντίνος αποφάσισε να δώσει την τελευταία του μάχη με όση δύναμη του απέμενε. Πέταξε από πάνω του τα αυτοκρατορικά εμβλήματα κι έτρεξε προς το μέρος όπου είχαν συναχθεί οι εχθροί, κραδαίνοντας στο ένα χέρι το σπαθί και στο άλλο την ασπίδα». (Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, «Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος ο Αυτοκράτωρ των Ελληνορωμαίων εξέρχεται Άτρομος εις την μάχην το 1453 Μαΐου 29». Πηγή: Μουσείο Θεόφιλου) Ο τελευταίος χρόνος είν’ αυτός. Ο τελευταίος των Γραικών αυτοκρατόρων είν’ αυτός. Κι αλίμονον τι θλιβερά μιλούν πλησίον του. Εν τη απογνώσει του, εν τη οδύνη, ο Κυρ Θεόφιλος Παλαιολόγος λέγει «Θέλω θανείν μάλλον ή ζην». (Κωνσταντίνος Καβάφης) Ο Κωνσταντίνος εξακολουθούσε να αγωνίζεται απεγνωσμένα δίπλα στο σύντροφό του τον Ιωάννη τον Δαλματό. Η στιγμή του τέλους πλησίαζε. Οι φωνές, οι κραυγές, οι ιαχές και οι άγριοι αλαλαγμοί των εχθρών ακούγονταν όλο και πιο κοντά. Βλέποντάς τους να εισβάλλουν, σίγουρος για το μάταιο της αντίστασης, εκφώνησε τα τελευταία του λόγια, λόγια θλίψης και απόγνωσης: «Η πόλη αλίσκεται, κ’ εμοί ζην έτι περίστιν;» Κι αμέσως φώναξε σπαρακτικά: «Ουκ έστιν τις των Χριστιανών λαβείν την κεφαλήν απ’ εμού;» Την ώρα της κρίσιμης μάχης, μέσα στην αντάρα, τέτοια λόγια που κατέγραψαν ο Δούκας κι ο Κριτόβουλος είναι δύσκολο να ακούστηκαν. Επομένως, οι σύγχρονοι ιστορικοί αμφιβάλλουν δικαιολογημένα για το αν πράγματι ειπώθηκαν. «Τις ηδύνατο ν’ ακούση εν ταύτη ώρα τους λόγους του βασιλέως;» αναρωτιέται ο Πασπάτης. «Τα καθέκαστα αφηγούνται πολυτρόπως οι ιστορούντες και κατά το σύνηθες πλάττουσι πιθανούς διαλόγους», γράφει ο Καλλιγάς. Δεν μπορούμε όμως ν’ αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να μετέφεραν τα λόγια του οι Τούρκοι, από τους οποίους πολλοί γνώριζαν την ελληνική γλώσσα, ή ακόμα οι χριστιανοί στρατιώτες του Σουλτάνου. Ο Κωνσταντίνος, έχοντας επίγνωση της αδυναμίας του να αναστρέψει τη δυσμενή τροπή των πραγμάτων, αποφάσισε να δώσει την τελευταία του μάχη με όση δύναμη του απέμενε. Πέταξε από πάνω του τα αυτοκρατορικά εμβλήματα κι έτρεξε προς το μέρος όπου είχαν συναχθεί οι εχθροί, κραδαίνοντας στο ένα χέρι το σπαθί και στο άλλο την ασπίδα. Ο Φραντζής διηγείται: «Βρυχόμενος ως λέων και την ρομφαίαν εσπασμένην έχων εν τη δεξιά πολλούς των πολεμίων απέσφαξε· και το αίμα ποταμηδόν εκ των ποδών και των χειρών αυτού έρρεε». «Όλη η ζωή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ήταν σαράντα εννέα χρόνια, τρεις μήνες και είκοσι ημέρες. Βασίλευσε μόνο τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες». (Αριστερά: Απεικόνιση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου σε ένα χειρόγραφο του 15ου αι. του Χρονικού του Ιωάννη Ζωναρά, που βρίσκεται στην Biblioteca Estense στην Μόντενα. Πηγή: Wikipedia. Δεξιά: «Η είσοδος του Μωάμεθ Β΄ στην Κωνσταντινούπολη», πίνακας του Jean-Joseph Benjamin-Constant, 19ος αιώνας. Πηγή: Wikipedia). Tο μένος του αυτοκράτορα θυμίζει τον Σαμψών που ορμούσε κατά των αλλοφύλων, σκοτώνοντας όποιον έπεφτε στο δρόμο του. Μέσα στη θλίψη του για τη συμφορά, συνειδητοποίησε πως έπρεπε να παλέψει λίγο ακόμα για την προσωπική του υπερηφάνεια. Με μια ύστατη προσπάθεια επιχείρησε να διασπάσει τον κλοιό των Τούρκων που τον είχαν περιτριγυρίσει απειλητικά, κόβοντας κεφάλια με το σπαθί του. Ένας απ’ αυτούς τον πλήγωσε στο πρόσωπο με το γιαταγάνι του κι ο Κωνσταντίνος ανταπέδωσε το χτύπημα, τραυματίζοντάς τον. Οι συμπολεμιστές του, βλέποντας τη δεινή θέση του, έτρεξαν να τον συνδράμουν. Ο Θεόφιλος Παλαιολόγος, αντιλαμβανόμενος το μάταιο του αγώνα, φώναξε απελπισμένα: «Θέλω θανείν μάλλον ή ζην». Αυτά τα λόγια απελπισίας καταγράφηκαν από τον Φραντζή, μα κάποιοι τα απέδωσαν στον Κωνσταντίνο. Ποιος τάχα τα είπε; Ποιος τα άκουσε; Δε γνωρίζουμε. Όπως είπα προηγουμένως, αν οι Βυζαντινοί μαχητές σκοτώθηκαν όλοι, τότε τη μαρτυρία την έχουμε από τους Τούρκους ή από κάποιον χριστιανό που πολεμούσε μαζί τους. Ο Θεόφιλος, πάντως, ακολουθώντας το παράδειγμα του αυτοκράτορα, όρμησε κι αυτός εναντίον των εχθρών με κραυγές, αφανίζοντας όσο περισσότερους μπορούσε, και τελικά σκοτώθηκε με τους οχτακόσιους άντρες που τον περιστοίχιζαν, Έλληνες και Λατίνους. Η ώρα είχε πάει εννιά. * Ο Κωνσταντίνος φαίνεται πως πέθανε όταν ένας Τούρκος τον χτύπησε από πίσω, ρίχνοντάς τον κάτω, ανάμεσα στους συντρόφους του. Οι ανώνυμες μαρτυρίες λένε πως οι εισβολείς ποδοπάτησαν το νεκρό σώμα του συνθλίβοντάς το, χωρίς να γνωρίζουν ποιος είναι. Οι μάχες συνεχίζονταν εδώ κι εκεί. Ο ήλιος ανέβαινε στον ουρανό και φώτιζε την κορυφή των τειχών που ήταν διάσπαρτη από τα κομματιασμένα σώματα των πολιορκητών και των πολιορκημένων· μεγάλα αρπακτικά πουλιά έκαναν κύκλους πάνω από τους νεκρούς. «Όσους σκοτώνονται στη μάχη τους τιμούν οι θεοί και οι άνθρωποι», είπε ο Ηράκλειτος. «To παρόν μυθιστορηματικό χρονικό περιέχει σκηνές από το βίο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, τον πολεμικό και τον ερωτικό, σε μιαν αφήγηση που μοιάζει με παραμύθι, ενώ δεν είναι παραμύθι», διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Όλη η ζωή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ήταν σαράντα εννέα χρόνια, τρεις μήνες και είκοσι ημέρες. Βασίλευσε μόνο τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες. Η ευκλεής και ταυτόχρονα σκοτεινή ιστορία του Βυζαντίου άρχισε με τον Μεγάλο Κωνσταντίνο και τελείωσε με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Και των δυο η μητέρα λεγόταν Ελένη· του πρώτου ήταν από τη Βιθυνία και του τελευταίου Σέρβα. Ο πρώτος πέθανε στο κρεβάτι του από φυσικό θάνατο, ο δεύτερος έπεσε μαχόμενος. «Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε», λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, αναφερόμενος στον γιο του Μανουήλ και της Ελένης. //Απόσπασμα από το βιβλίο του Φίλιππου Φιλίππου «Ζωή και θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου» (από το κεφάλαιο Έξι, με τίτλο «Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου), εκδόσεις Ψυχογιός, Μάρτιος 2013. Διαβάστε ακόμα: Κωνσταντινούπολη – μια ιστορία τριών πόλεων Andro: Share on FacebookFollow us: x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook Most Viewed Γιώργος Κωνσταντινίδης Ο κτηνώδης ερωτισμός της Εμανουέλ Σενιέ Διονύσης Μαρίνος H oδυνηρή ομορφιά της Τζένιφερ Κόνελι Γιώργος Κωνσταντινίδης Αλέξ Βαρέν, ο Roy Lichtenstein του κώλου Διαβάστε επίσης Έμπνευση | Πρόσωπα Andro Ο Άνδρας από την αρχή Οι Δημιουργικοί Γιώργος Κυριακόπουλος: «Η ψυχή της χώρας βρίσκεται στο Αιγαίο» Διονύσης Μαρίνος· 27.05.2021 Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Πρόσωπα Andro Ο Άνδρας από την αρχή 26.05.2021 Γυναίκα Εμμανουέλ Μπεάρ: «Πρόσωπο παρθένας και κορμί πόρνης» Γιώργος Κωνσταντινίδης Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Βιβλίο Andro Ο Άνδρας από την αρχή 26.05.2021 René Gruau: ένας κόμης του αντρικού γούστου Διονύσης Μαρίνος Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Θέαμα Andro Ο Άνδρας από την αρχή Σινεμά «Δυστυχώς, ήταν παράδεισος»: το φεστιβάλ ελληνοαραβικού σινεμά επιστρέφει στην Αθήνα Κώστας Πετρόπουλος· 25.05.2021 Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Τέχνες Andro Ο Άνδρας από την αρχή 24.05.2021 Ένα πρωινό Κυριακής στη νέα Εθνική Πινακοθήκη: η ζωή και η τέχνη επιστρέφουν Διονύσης Μαρίνος Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Μουσική Andro Ο Άνδρας από την αρχή Classical Dresden Music Festival: Τον Μάιο στην οθόνη, τον Ιούνιο στην αίθουσα Δημήτρης Κιουσόπουλος· 23.05.2021 Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Βιβλίο Andro Ο Άνδρας από την αρχή Οι Νέοι Ποιητές Ευθυμία Γιώσα, «Ο τελευταίος πνιγμός» Guest / Έμπνευση· 23.05.2021 Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Πρόσωπα Andro Ο Άνδρας από την αρχή Οι Δημιουργικοί Βαγγέλης Γερμανός: «Δεν μπορείς να λες είμαι άντρας παλαιάς κοπής. Σαχλαμάρες!» Διονύσης Μαρίνος· 20.05.2021 Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Τέχνες Andro Ο Άνδρας από την αρχή 20.05.2021 Αλέξ Βαρέν, ο Roy Lichtenstein του κώλου Γιώργος Κωνσταντινίδης Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Βιβλίο Andro Ο Άνδρας από την αρχή 19.05.2021 Mάικλ Κέιν, η τυπάρα που πάντα θα αγαπάμε, σε διαχρονικές εικόνες Διονύσης Μαρίνος Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Βιβλίο Andro Ο Άνδρας από την αρχή Το βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή Άρης Σφακιανάκης: «Έτσι στράφηκα, δίχως επιστροφή, στην πεζογραφία» Γιάννης Τζανετάκης· 19.05.2021 Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Πρόσωπα Andro Ο Άνδρας από την αρχή 17.05.2021 Γυναίκα Ο κτηνώδης ερωτισμός της Εμανουέλ Σενιέ Γιώργος Κωνσταντινίδης Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Τέχνες Andro Ο Άνδρας από την αρχή 17.05.2021 «Η Φωτιά του Σαν Έλμο»: μια έκθεση ύμνος στα ταξίδια που μας περιμένουν Andro Team Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Θέαμα Andro Ο Άνδρας από την αρχή Σινεμά 35 χρόνια «Top Gun»: η ποζεριά που έκαψε καρδιές Διονύσης Μαρίνος· 16.05.2021 Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Μουσική Andro Ο Άνδρας από την αρχή Classical Barbara Hannigan: η γυναίκα-φαινόμενο της κλασικής μουσικής Δημήτρης Κιουσόπουλος· 15.05.2021 Andro Ο Άνδρας από την αρχή Έμπνευση | Μουσική Andro Ο Άνδρας από την αρχή Classical Το Διεθνές Φεστιβάλ του Μπέργκεν στη μετά-Covid εποχή: τι αξίζει να δούμε Δημήτρης Κιουσόπουλος· 14.05.2021 Andro Ο Άνδρας από την αρχή Andro Logo Ο Άνδρας από την Αρχή Άποψη Αθλητικά Πολιτική Τάσεις Κόσμος Business Εξελίξεις Startups Ιδέες Γεύση Spirits Εστιατόρια Καφές Κρασί Μυστικά Συνταγές Τροφή για Σκέψη Δράση Διεθνείς Έλληνες Θέληση Κίνδυνος Ο πρώτος Έλληνας Έμπνευση Βιβλίο Θέαμα Μουσική Πρόσωπα Τέχνες Φαντασίωση Στυλ Design Grooming Ιστορίες Στυλ Αγορά Πρόσωπα Θέμα Ρολόι Συμβουλές Τεχνολογία Τροχοί Ζωή Eco Fitness Δεσμοί Εμπειρία Πνεύμα Σπορ Ταξίδι Επικοινωνία Όροι Xρήσης Site map 2021 © Sophisticated Media / Design & Development: Designers United - Stonewave Η επίσκεψη στον παρόντα διαδικτυακό τόπο και η χρήση των υπηρεσιών που παρέχει η ιστοσελίδα, συνιστά ανεπιφύλακτη και έμπρακτη αποδοχή των όρων χρήσης της ιστοσελίδας και της πολιτικής απορρήτου. Banner Button to top

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/konstantinos-palaiologos/ ]

Ο Κωνσταντίνος εξακολουθούσε να αγωνίζεται απεγνωσμένα δίπλα στο σύντροφό του τον Ιωάννη τον Δαλματό. Η στιγμή του τέλους πλησίαζε. Οι φωνές, οι κραυγές, οι ιαχές και οι άγριοι αλαλαγμοί των εχθρών ακούγονταν όλο και πιο κοντά. Βλέποντάς τους να εισβάλλουν, σίγουρος για το μάταιο της αντίστασης, εκφώνησε τα τελευταία του λόγια, λόγια θλίψης και απόγνωσης: «Η πόλη αλίσκεται, κ’ εμοί ζην έτι περίστιν;» Κι αμέσως φώναξε σπαρακτικά: «Ουκ έστιν τις των Χριστιανών λαβείν την κεφαλήν απ’ εμού;» Την ώρα της κρίσιμης μάχης, μέσα στην αντάρα, τέτοια λόγια που κατέγραψαν ο Δούκας κι ο Κριτόβουλος είναι δύσκολο να ακούστηκαν. Επομένως, οι σύγχρονοι ιστορικοί αμφιβάλλουν δικαιολογημένα για το αν πράγματι ειπώθηκαν. «Τις ηδύνατο ν’ ακούση εν ταύτη ώρα τους λόγους του βασιλέως;» αναρωτιέται ο Πασπάτης. «Τα καθέκαστα αφηγούνται πολυτρόπως οι ιστορούντες και κατά το σύνηθες πλάττουσι πιθανούς διαλόγους», γράφει ο Καλλιγάς. Δεν μπορούμε όμως ν’ αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να μετέφεραν τα λόγια του οι Τούρκοι, από τους οποίους πολλοί γνώριζαν την ελληνική γλώσσα, ή ακόμα οι χριστιανοί στρατιώτες του Σουλτάνου. Ο Κωνσταντίνος, έχοντας επίγνωση της αδυναμίας του να αναστρέψει τη δυσμενή τροπή των πραγμάτων, αποφάσισε να δώσει την τελευταία του μάχη με όση δύναμη του απέμενε. Πέταξε από πάνω του τα αυτοκρατορικά εμβλήματα κι έτρεξε προς το μέρος όπου είχαν συναχθεί οι εχθροί, κραδαίνοντας στο ένα χέρι το σπαθί και στο άλλο την ασπίδα. Ο Φραντζής διηγείται: «Βρυχόμενος ως λέων και την ρομφαίαν εσπασμένην έχων εν τη δεξιά πολλούς των πολεμίων απέσφαξε· και το αίμα ποταμηδόν εκ των ποδών και των χειρών αυτού έρρεε». «Όλη η ζωή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ήταν σαράντα εννέα χρόνια, τρεις μήνες και είκοσι ημέρες. Βασίλευσε μόνο τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες». (Αριστερά: Απεικόνιση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου σε ένα χειρόγραφο του 15ου αι. του Χρονικού του Ιωάννη Ζωναρά, που βρίσκεται στην Biblioteca Estense στην Μόντενα. Πηγή: Wikipedia. Δεξιά: «Η είσοδος του Μωάμεθ Β΄ στην Κωνσταντινούπολη», πίνακας του Jean-Joseph Benjamin-Constant, 19ος αιώνας. Πηγή: Wikipedia). Tο μένος του αυτοκράτορα θυμίζει τον Σαμψών που ορμούσε κατά των αλλοφύλων, σκοτώνοντας όποιον έπεφτε στο δρόμο του. Μέσα στη θλίψη του για τη συμφορά, συνειδητοποίησε πως έπρεπε να παλέψει λίγο ακόμα για την προσωπική του υπερηφάνεια. Με μια ύστατη προσπάθεια επιχείρησε να διασπάσει τον κλοιό των Τούρκων που τον είχαν περιτριγυρίσει απειλητικά, κόβοντας κεφάλια με το σπαθί του. Ένας απ’ αυτούς τον πλήγωσε στο πρόσωπο με το γιαταγάνι του κι ο Κωνσταντίνος ανταπέδωσε το χτύπημα, τραυματίζοντάς τον. Οι συμπολεμιστές του, βλέποντας τη δεινή θέση του, έτρεξαν να τον συνδράμουν. Ο Θεόφιλος Παλαιολόγος, αντιλαμβανόμενος το μάταιο του αγώνα, φώναξε απελπισμένα: «Θέλω θανείν μάλλον ή ζην». Αυτά τα λόγια απελπισίας καταγράφηκαν από τον Φραντζή, μα κάποιοι τα απέδωσαν στον Κωνσταντίνο. Ποιος τάχα τα είπε; Ποιος τα άκουσε; Δε γνωρίζουμε. Όπως είπα προηγουμένως, αν οι Βυζαντινοί μαχητές σκοτώθηκαν όλοι, τότε τη μαρτυρία την έχουμε από τους Τούρκους ή από κάποιον χριστιανό που πολεμούσε μαζί τους. Ο Θεόφιλος, πάντως, ακολουθώντας το παράδειγμα του αυτοκράτορα, όρμησε κι αυτός εναντίον των εχθρών με κραυγές, αφανίζοντας όσο περισσότερους μπορούσε, και τελικά σκοτώθηκε με τους οχτακόσιους άντρες που τον περιστοίχιζαν, Έλληνες και Λατίνους. Η ώρα είχε πάει εννιά. * Ο Κωνσταντίνος φαίνεται πως πέθανε όταν ένας Τούρκος τον χτύπησε από πίσω, ρίχνοντάς τον κάτω, ανάμεσα στους συντρόφους του. Οι ανώνυμες μαρτυρίες λένε πως οι εισβολείς ποδοπάτησαν το νεκρό σώμα του συνθλίβοντάς το, χωρίς να γνωρίζουν ποιος είναι. Οι μάχες συνεχίζονταν εδώ κι εκεί. Ο ήλιος ανέβαινε στον ουρανό και φώτιζε την κορυφή των τειχών που ήταν διάσπαρτη από τα κομματιασμένα σώματα των πολιορκητών και των πολιορκημένων· μεγάλα αρπακτικά πουλιά έκαναν κύκλους πάνω από τους νεκρούς. «Όσους σκοτώνονται στη μάχη τους τιμούν οι θεοί και οι άνθρωποι», είπε ο Ηράκλειτος. «To παρόν μυθιστορηματικό χρονικό περιέχει σκηνές από το βίο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, τον πολεμικό και τον ερωτικό, σε μιαν αφήγηση που μοιάζει με παραμύθι, ενώ δεν είναι παραμύθι», διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Όλη η ζωή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ήταν σαράντα εννέα χρόνια, τρεις μήνες και είκοσι ημέρες. Βασίλευσε μόνο τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες. Η ευκλεής και ταυτόχρονα σκοτεινή ιστορία του Βυζαντίου άρχισε με τον Μεγάλο Κωνσταντίνο και τελείωσε με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Και των δυο η μητέρα λεγόταν Ελένη· του πρώτου ήταν από τη Βιθυνία και του τελευταίου Σέρβα. Ο πρώτος πέθανε στο κρεβάτι του από φυσικό θάνατο, ο δεύτερος έπεσε μαχόμενος. «Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε», λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, αναφερόμενος στον γιο του Μανουήλ και της Ελένης. //Απόσπασμα από το βιβλίο του Φίλιππου Φιλίππου «Ζωή και θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου» (από το κεφάλαιο Έξι, με τίτλο «Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου), εκδόσεις Ψυχογιός, Μάρτιος 2013.

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/konstantinos-palaiologos/ ]

Ο Κωνσταντίνος εξακολουθούσε να αγωνίζεται απεγνωσμένα δίπλα στο σύντροφό του τον Ιωάννη τον Δαλματό. Η στιγμή του τέλους πλησίαζε. Οι φωνές, οι κραυγές, οι ιαχές και οι άγριοι αλαλαγμοί των εχθρών ακούγονταν όλο και πιο κοντά. Βλέποντάς τους να εισβάλλουν, σίγουρος για το μάταιο της αντίστασης, εκφώνησε τα τελευταία του λόγια, λόγια θλίψης και απόγνωσης: «Η πόλη αλίσκεται, κ’ εμοί ζην έτι περίστιν;» Κι αμέσως φώναξε σπαρακτικά: «Ουκ έστιν τις των Χριστιανών λαβείν την κεφαλήν απ’ εμού;» Την ώρα της κρίσιμης μάχης, μέσα στην αντάρα, τέτοια λόγια που κατέγραψαν ο Δούκας κι ο Κριτόβουλος είναι δύσκολο να ακούστηκαν. Επομένως, οι σύγχρονοι ιστορικοί αμφιβάλλουν δικαιολογημένα για το αν πράγματι ειπώθηκαν. «Τις ηδύνατο ν’ ακούση εν ταύτη ώρα τους λόγους του βασιλέως;» αναρωτιέται ο Πασπάτης. «Τα καθέκαστα αφηγούνται πολυτρόπως οι ιστορούντες και κατά το σύνηθες πλάττουσι πιθανούς διαλόγους», γράφει ο Καλλιγάς. Δεν μπορούμε όμως ν’ αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να μετέφεραν τα λόγια του οι Τούρκοι, από τους οποίους πολλοί γνώριζαν την ελληνική γλώσσα, ή ακόμα οι χριστιανοί στρατιώτες του Σουλτάνου. Ο Κωνσταντίνος, έχοντας επίγνωση της αδυναμίας του να αναστρέψει τη δυσμενή τροπή των πραγμάτων, αποφάσισε να δώσει την τελευταία του μάχη με όση δύναμη του απέμενε. Πέταξε από πάνω του τα αυτοκρατορικά εμβλήματα κι έτρεξε προς το μέρος όπου είχαν συναχθεί οι εχθροί, κραδαίνοντας στο ένα χέρι το σπαθί και στο άλλο την ασπίδα. Ο Φραντζής διηγείται: «Βρυχόμενος ως λέων και την ρομφαίαν εσπασμένην έχων εν τη δεξιά πολλούς των πολεμίων απέσφαξε· και το αίμα ποταμηδόν εκ των ποδών και των χειρών αυτού έρρεε». «Όλη η ζωή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ήταν σαράντα εννέα χρόνια, τρεις μήνες και είκοσι ημέρες. Βασίλευσε μόνο τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες». (Αριστερά: Απεικόνιση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου σε ένα χειρόγραφο του 15ου αι. του Χρονικού του Ιωάννη Ζωναρά, που βρίσκεται στην Biblioteca Estense στην Μόντενα. Πηγή: Wikipedia. Δεξιά: «Η είσοδος του Μωάμεθ Β΄ στην Κωνσταντινούπολη», πίνακας του Jean-Joseph Benjamin-Constant, 19ος αιώνας. Πηγή: Wikipedia). Tο μένος του αυτοκράτορα θυμίζει τον Σαμψών που ορμούσε κατά των αλλοφύλων, σκοτώνοντας όποιον έπεφτε στο δρόμο του. Μέσα στη θλίψη του για τη συμφορά, συνειδητοποίησε πως έπρεπε να παλέψει λίγο ακόμα για την προσωπική του υπερηφάνεια. Με μια ύστατη προσπάθεια επιχείρησε να διασπάσει τον κλοιό των Τούρκων που τον είχαν περιτριγυρίσει απειλητικά, κόβοντας κεφάλια με το σπαθί του. Ένας απ’ αυτούς τον πλήγωσε στο πρόσωπο με το γιαταγάνι του κι ο Κωνσταντίνος ανταπέδωσε το χτύπημα, τραυματίζοντάς τον. Οι συμπολεμιστές του, βλέποντας τη δεινή θέση του, έτρεξαν να τον συνδράμουν. Ο Θεόφιλος Παλαιολόγος, αντιλαμβανόμενος το μάταιο του αγώνα, φώναξε απελπισμένα: «Θέλω θανείν μάλλον ή ζην». Αυτά τα λόγια απελπισίας καταγράφηκαν από τον Φραντζή, μα κάποιοι τα απέδωσαν στον Κωνσταντίνο. Ποιος τάχα τα είπε; Ποιος τα άκουσε; Δε γνωρίζουμε. Όπως είπα προηγουμένως, αν οι Βυζαντινοί μαχητές σκοτώθηκαν όλοι, τότε τη μαρτυρία την έχουμε από τους Τούρκους ή από κάποιον χριστιανό που πολεμούσε μαζί τους. Ο Θεόφιλος, πάντως, ακολουθώντας το παράδειγμα του αυτοκράτορα, όρμησε κι αυτός εναντίον των εχθρών με κραυγές, αφανίζοντας όσο περισσότερους μπορούσε, και τελικά σκοτώθηκε με τους οχτακόσιους άντρες που τον περιστοίχιζαν, Έλληνες και Λατίνους. Η ώρα είχε πάει εννιά. * Ο Κωνσταντίνος φαίνεται πως πέθανε όταν ένας Τούρκος τον χτύπησε από πίσω, ρίχνοντάς τον κάτω, ανάμεσα στους συντρόφους του. Οι ανώνυμες μαρτυρίες λένε πως οι εισβολείς ποδοπάτησαν το νεκρό σώμα του συνθλίβοντάς το, χωρίς να γνωρίζουν ποιος είναι. Οι μάχες συνεχίζονταν εδώ κι εκεί. Ο ήλιος ανέβαινε στον ουρανό και φώτιζε την κορυφή των τειχών που ήταν διάσπαρτη από τα κομματιασμένα σώματα των πολιορκητών και των πολιορκημένων· μεγάλα αρπακτικά πουλιά έκαναν κύκλους πάνω από τους νεκρούς. «Όσους σκοτώνονται στη μάχη τους τιμούν οι θεοί και οι άνθρωποι», είπε ο Ηράκλειτος. «To παρόν μυθιστορηματικό χρονικό περιέχει σκηνές από το βίο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, τον πολεμικό και τον ερωτικό, σε μιαν αφήγηση που μοιάζει με παραμύθι, ενώ δεν είναι παραμύθι», διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Όλη η ζωή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ήταν σαράντα εννέα χρόνια, τρεις μήνες και είκοσι ημέρες. Βασίλευσε μόνο τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες. Η ευκλεής και ταυτόχρονα σκοτεινή ιστορία του Βυζαντίου άρχισε με τον Μεγάλο Κωνσταντίνο και τελείωσε με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Και των δυο η μητέρα λεγόταν Ελένη· του πρώτου ήταν από τη Βιθυνία και του τελευταίου Σέρβα. Ο πρώτος πέθανε στο κρεβάτι του από φυσικό θάνατο, ο δεύτερος έπεσε μαχόμενος. «Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε», λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, αναφερόμενος στον γιο του Μανουήλ και της Ελένης. //Απόσπασμα από το βιβλίο του Φίλιππου Φιλίππου «Ζωή και θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου» (από το κεφάλαιο Έξι, με τίτλο «Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου), εκδόσεις Ψυχογιός, Μάρτιος 2013.

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/konstantinos-palaiologos/ ]

Ο Κωνσταντίνος εξακολουθούσε να αγωνίζεται απεγνωσμένα δίπλα στο σύντροφό του τον Ιωάννη τον Δαλματό. Η στιγμή του τέλους πλησίαζε. Οι φωνές, οι κραυγές, οι ιαχές και οι άγριοι αλαλαγμοί των εχθρών ακούγονταν όλο και πιο κοντά. Βλέποντάς τους να εισβάλλουν, σίγουρος για το μάταιο της αντίστασης, εκφώνησε τα τελευταία του λόγια, λόγια θλίψης και απόγνωσης: «Η πόλη αλίσκεται, κ’ εμοί ζην έτι περίστιν;» Κι αμέσως φώναξε σπαρακτικά: «Ουκ έστιν τις των Χριστιανών λαβείν την κεφαλήν απ’ εμού;» Την ώρα της κρίσιμης μάχης, μέσα στην αντάρα, τέτοια λόγια που κατέγραψαν ο Δούκας κι ο Κριτόβουλος είναι δύσκολο να ακούστηκαν. Επομένως, οι σύγχρονοι ιστορικοί αμφιβάλλουν δικαιολογημένα για το αν πράγματι ειπώθηκαν. «Τις ηδύνατο ν’ ακούση εν ταύτη ώρα τους λόγους του βασιλέως;» αναρωτιέται ο Πασπάτης. «Τα καθέκαστα αφηγούνται πολυτρόπως οι ιστορούντες και κατά το σύνηθες πλάττουσι πιθανούς διαλόγους», γράφει ο Καλλιγάς. Δεν μπορούμε όμως ν’ αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να μετέφεραν τα λόγια του οι Τούρκοι, από τους οποίους πολλοί γνώριζαν την ελληνική γλώσσα, ή ακόμα οι χριστιανοί στρατιώτες του Σουλτάνου. Ο Κωνσταντίνος, έχοντας επίγνωση της αδυναμίας του να αναστρέψει τη δυσμενή τροπή των πραγμάτων, αποφάσισε να δώσει την τελευταία του μάχη με όση δύναμη του απέμενε. Πέταξε από πάνω του τα αυτοκρατορικά εμβλήματα κι έτρεξε προς το μέρος όπου είχαν συναχθεί οι εχθροί, κραδαίνοντας στο ένα χέρι το σπαθί και στο άλλο την ασπίδα. Ο Φραντζής διηγείται: «Βρυχόμενος ως λέων και την ρομφαίαν εσπασμένην έχων εν τη δεξιά πολλούς των πολεμίων απέσφαξε· και το αίμα ποταμηδόν εκ των ποδών και των χειρών αυτού έρρεε». «Όλη η ζωή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ήταν σαράντα εννέα χρόνια, τρεις μήνες και είκοσι ημέρες. Βασίλευσε μόνο τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες». (Αριστερά: Απεικόνιση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου σε ένα χειρόγραφο του 15ου αι. του Χρονικού του Ιωάννη Ζωναρά, που βρίσκεται στην Biblioteca Estense στην Μόντενα. Πηγή: Wikipedia. Δεξιά: «Η είσοδος του Μωάμεθ Β΄ στην Κωνσταντινούπολη», πίνακας του Jean-Joseph Benjamin-Constant, 19ος αιώνας. Πηγή: Wikipedia). Tο μένος του αυτοκράτορα θυμίζει τον Σαμψών που ορμούσε κατά των αλλοφύλων, σκοτώνοντας όποιον έπεφτε στο δρόμο του. Μέσα στη θλίψη του για τη συμφορά, συνειδητοποίησε πως έπρεπε να παλέψει λίγο ακόμα για την προσωπική του υπερηφάνεια. Με μια ύστατη προσπάθεια επιχείρησε να διασπάσει τον κλοιό των Τούρκων που τον είχαν περιτριγυρίσει απειλητικά, κόβοντας κεφάλια με το σπαθί του. Ένας απ’ αυτούς τον πλήγωσε στο πρόσωπο με το γιαταγάνι του κι ο Κωνσταντίνος ανταπέδωσε το χτύπημα, τραυματίζοντάς τον. Οι συμπολεμιστές του, βλέποντας τη δεινή θέση του, έτρεξαν να τον συνδράμουν. Ο Θεόφιλος Παλαιολόγος, αντιλαμβανόμενος το μάταιο του αγώνα, φώναξε απελπισμένα: «Θέλω θανείν μάλλον ή ζην». Αυτά τα λόγια απελπισίας καταγράφηκαν από τον Φραντζή, μα κάποιοι τα απέδωσαν στον Κωνσταντίνο. Ποιος τάχα τα είπε; Ποιος τα άκουσε; Δε γνωρίζουμε. Όπως είπα προηγουμένως, αν οι Βυζαντινοί μαχητές σκοτώθηκαν όλοι, τότε τη μαρτυρία την έχουμε από τους Τούρκους ή από κάποιον χριστιανό που πολεμούσε μαζί τους. Ο Θεόφιλος, πάντως, ακολουθώντας το παράδειγμα του αυτοκράτορα, όρμησε κι αυτός εναντίον των εχθρών με κραυγές, αφανίζοντας όσο περισσότερους μπορούσε, και τελικά σκοτώθηκε με τους οχτακόσιους άντρες που τον περιστοίχιζαν, Έλληνες και Λατίνους. Η ώρα είχε πάει εννιά. * Ο Κωνσταντίνος φαίνεται πως πέθανε όταν ένας Τούρκος τον χτύπησε από πίσω, ρίχνοντάς τον κάτω, ανάμεσα στους συντρόφους του. Οι ανώνυμες μαρτυρίες λένε πως οι εισβολείς ποδοπάτησαν το νεκρό σώμα του συνθλίβοντάς το, χωρίς να γνωρίζουν ποιος είναι. Οι μάχες συνεχίζονταν εδώ κι εκεί. Ο ήλιος ανέβαινε στον ουρανό και φώτιζε την κορυφή των τειχών που ήταν διάσπαρτη από τα κομματιασμένα σώματα των πολιορκητών και των πολιορκημένων· μεγάλα αρπακτικά πουλιά έκαναν κύκλους πάνω από τους νεκρούς. «Όσους σκοτώνονται στη μάχη τους τιμούν οι θεοί και οι άνθρωποι», είπε ο Ηράκλειτος. «To παρόν μυθιστορηματικό χρονικό περιέχει σκηνές από το βίο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, τον πολεμικό και τον ερωτικό, σε μιαν αφήγηση που μοιάζει με παραμύθι, ενώ δεν είναι παραμύθι», διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Όλη η ζωή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ήταν σαράντα εννέα χρόνια, τρεις μήνες και είκοσι ημέρες. Βασίλευσε μόνο τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες. Η ευκλεής και ταυτόχρονα σκοτεινή ιστορία του Βυζαντίου άρχισε με τον Μεγάλο Κωνσταντίνο και τελείωσε με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Και των δυο η μητέρα λεγόταν Ελένη· του πρώτου ήταν από τη Βιθυνία και του τελευταίου Σέρβα. Ο πρώτος πέθανε στο κρεβάτι του από φυσικό θάνατο, ο δεύτερος έπεσε μαχόμενος. «Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε», λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, αναφερόμενος στον γιο του Μανουήλ και της Ελένης. //Απόσπασμα από το βιβλίο του Φίλιππου Φιλίππου «Ζωή και θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου» (από το κεφάλαιο Έξι, με τίτλο «Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου), εκδόσεις Ψυχογιός, Μάρτιος 2013.

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/konstantinos-palaiologos/ ]