Κάποτε μας μίλησε για τον Άγιο Πατέρα ο γαμπρός του Βαγγέλης Μπουμπλέκας και μας διηγήθηκε:
" Έζησα πολλά κοντά στον πεθερό μου, αλλά πολύ με συγκινούσε που ενώ περνούσε τόσα πολλά και υπέφερε, μέχρι το τέλος του ήταν με το χαμόγελο! Αν τον ρωτούσες πώς είναι, ποτέ δεν γόγγυζε αλλά πάντοτε έλεγε με χαμόγελο :"Δόξα τω Θεώ, καλά είμαι παιδί μου"!
Θυμάμαι ένα Πάσχα μετά το 1989, πρώτο Πάσχα στο Νεοχώρι, που έψησα αρνί στην αυλή και με το που τελείωσε την δεύτερη Ανάσταση, κουρασμένος και ιδρωμένος, του έβαλα σε ένα πιάτο να φάει λίγο. Με ευχαρίστησε αλλά είπε: " Δεν μπορώ παιδί μου να φάω, θα φάω από το δικό μου. Φέρε πρεσβυτέρα να φάω". ( Τον νηστίσιμο καθημερινό χυλό του! )
Πριν προλάβει να φάει, ήρθε ένας κύριος από διπλανό χωριό, κλαίγοντας και του είπε: "Σε παρακαλώ παπα - Γιάννη, εσύ είσαι άγιος άνθρωπος! Έλα να θάψεις τον πατέρα μου γιατί ο ιερέας του χωριού μου μού είπε να μην του χαλάσω το Πάσχα και ότι δεν μπορεί να θάψει τον πατέρα μου"!
Σηκώθηκε αμέσως και πήγε για να κάνει την κηδεία αυτού του ανθρώπου"!
Αν ποτέ, ενώ μας παραδέρνουν οι μικρότητες, αναρωτηθούμε πώς αγιάζονται οι άνθρωποι, ας στρέψουμε ταπεινά το βλέμμα μας στον τίμιο αυτόν Λευίτη του Κυρίου μας!
Μιλτιάδης Τσεσμετζής - Εκπαιδευτικός
